Als zoiets bestaat
Als zoiets al bestaat...
Dezelfde ingredienten, ander resultaat.
Eigenlijk is het een beetje vreemd. Ik heb vier kinderen, eentje nog te jong om te koken, dus die tel ik nu even niet mee.De andere drie verschillen niet zoveel in leeftijd, 25, 24, en 21. Ook nog zo'n beetje dezelfde generatie dus. Daar zal het ook niet aan liggen. De jongste van die drie is een meisje, haar zal het koken beter lukken. Onzin, de beste koks zijn nog steeds mannen. Maar wat ik eigenlijk bedoel is het volgende: je brengt ze groot, leert ze normen en waarden en probeert ze tevens een recept mee te geven over hoe het zo'n beetje moet en gaat in het leven. Keer op keer herhaal je dat recept. Want je denkt dat dat belangrijk is. Ze luisteren naar je, want mama zegt het en dat is waar. De een luistert vol aandacht, de ander kan niet wachten om verder te spelen.Geen nood, mama vertelt het nog weleens...Ze eten uit mama's pappot en de een vindt dit lekker en de ander dat. Je mag van mama 2 dingen niet lekker vinden, dan kookt ze voor jou iets anders, maar voor de rest eet je mee. In het leven zul je ook vaak moeten slikken, is misschien de les daar achter.Spruitjes, witlof en bruine bonen blijken struikelblokken. Geen nood, ze worden vervangen door spinazie of appelmoes.En dan komt de dag, dan staan ze in eigen keuken...hebben een eigen fornuisje. Ze maken hun eigen maaltje. Mama fronst haar wenkbrauwen...moet dat zo, maar dat hoort toch anders. Maar dan proeft ze, en dat is toch ook wel geslaagd. Maar ook mama's recepten, en vooral haar ingredienten, blijven geliefd. Tenminste, bij twee van die drie ging het zo, maar eentje die wil het maar niet leren. Kreeg meer lessen dan die andere twee, maar tot nu toe baktte hij er weinig van. Kwam weer vragen om het recept, liet je niet uitspreken en werd kwaad als het weer mis ging. En altijd was het de schuld van het recept, de persoon die het gaf of soms zelfs van het fornuis. Ik hoop dat ik toch ook nog eens een keer hoor dat hij zijn maaltjes smakelijk kookt.